Wybór modelu brokerskiego zależy od strategii inwestowania klienta na rynku Forex
Brokerzy Forex działają przede wszystkim w trzech podstawowych modelach rynkowych: Market Maker (MM; w modelach Dealing Desk oraz Non-Dealing Desk), Straight Trough Processing (STP), Eletronic Communication Network (ECN) oraz Multilateral Trading Facility (MTF). Modele te różnią się od siebie – technologią, procedurami, zabezpieczaniem transakcji. Niemożliwe jest wskazanie jednego, najkorzystniejszego typu.
Wskazane typy różnią się przede wszystkim wielkością pobieranej prowizji (spreadu), sposobem i czasem realizacji zleceń oraz wysokością kapitału, który początkowo należy zainwestować. Wybór odpowiedniego brokera zależeć będzie przede wszystkim od tego, czego od rynku Forex oczekujemy.
Brokerzy Straight Trough Processing
Nie są stronami transakcji, jest to więc również typ Non-Dealing Desk – ich zadaniem jest pośredniczenie w transakcjach i anonimowe przekazywanie zleceń do współpracujących partnerów (banków, funduszy, innych pośredników lub klientów detalicznych). Przez to nie dochodzi do konfliktów interesów, a dodatkowo taka formuła działania pozwala na zapewnienie atrakcyjnych kosztów transakcyjnych i wysokiej dźwigni finansowej. Brokerzy STP zarabiają na spreadzie lub prowizjach od wartości transakcji.
W tym modelu nie można umieszczać własnych ofert w arkuszu zleceń, a w sytuacji dynamicznych zmian kursów może dojść do poślizgów cenowych.
Brokerzy Electronic Communication Network
Także są tylko pośrednikami w transakcjach (wariant NDD), ale dążą do centralizacji rynku Forex. W związku z tym gromadzą dostawców płynności w jednym miejscu, a to pozwala na zaproponowanie inwestorom najlepszej ceny i niskich spreadów (oferty są odpowiednio sortowane). Jednocześnie inwestor również może zostać dostawcą płynności i zamieścić własną ofertę w arkuszu – przez to nie dochodzi do poślizgu cenowego oraz konfliktu interesów. Brokerzy czerpią zyski z prowizji od wartości transakcji.
Niemniej inwestorzy muszą liczyć się z wyższymi depozytami minimalnymi oraz niższym lewarowaniem dokonywanych transakcji.
Brokerzy Multilateral Trading Facility
Jest giełdowym modelem realizacji zleceń na rynku Forex, w którym broker również nie jest stroną transakcji. Istotą tego modelu jest przejrzystość handlu oraz uporządkowanie obrotu, dlatego inwestorzy otrzymują dostęp do arkusza zleceń (wiążących, z limitem). Brokerzy pobierają prowizję od obrotów. Ryzyko poślizgu cenowego jest niewielkie, a zlecenia realizowane są natychmiast. Model stosowany jest jednak bardzo rzadko.
Brokerzy Market Maker
Nazywani animatorami rynku, dokonują symulacji rynku realnego, chociaż mówi się też o spekulacjach na rynku wewnętrznym brokera. Jeden z najpopularniejszych typów brokerów ze względu na relatywnie niewielkie koszty działalności oraz prosty model działania. Inwestor, który otwiera pozycję w platformie, w rzeczywistości dokonuje transakcji z brokerem – jego zadaniem jest dalsze zabezpieczenie jej na giełdzie walutowej (w imieniu własnym). Nie handlujemy bezpośrednio na rynku, mamy możliwość otrzymania wysokiego lewarowania transakcji oraz handlu z niskim depozytem minimalnym. Brokerzy MM często oferują także procentowe bonusy do depozytów i redepozytów, a sami zarabiają na spreadzie (który może być stały lub zmienny).
Problematyczne może być jednak rekwotowanie (ponowne pytanie o wykonanie zlecenia, już w innej cenie). Może również wystąpić konflikt interesów klienta i brokera (zysk brokera jest stratą dla klienta i odwrotnie).
Brokerzy Market Maker Non-Dealing Desk
W tym modelu zlecenia realizowane są bez zbędnej zwłoki, nie dochodzi do rekwotowań. Broker wciąż jest stroną transakcji inwestora, jednak przy samej realizacji zleceń nie interweniuje (nie opóźnia jej i nie odrzuca).
Wady i zalety – porównanie rodzajów brokerów Forex
Zaletami brokerskiego modelu MM są więc: dostępność wysokiej dźwigni, możliwość użycia niskiego depozytu minimalnego, a także bonusy do depozytów. Relatywnie wysoka dźwignia charakteryzuje również model STP, w którym ważniejsze są jednak niskie koszty transakcyjne oraz brak konfliktu interesów pomiędzy brokerem i traderem. Ten ostatni jest też atutem modelu ECN, który ponadto cechują niskie spready oraz dostępność arkusza zleceń. Mocnymi stronami modelu MTF są transparentność rynku oraz dostęp do arkuszy.
Z drugiej strony – wady. W modelu MM koszty transakcyjne są stosunkowo wysokie, może też dochodzić do rekwotowań oraz konfliktów interesów. W modelu STP wystąpić mogą poślizgi cenowe, niemożliwe jest również wpływanie na płynność rynku poprzez zamieszczanie własnych ofert w arkuszu. Brokerzy ECN proponują niskie lewarowanie, ryzyko poślizgów cenowych oraz wysokie depozyty minimalne. Niska dźwignia, możliwe poślizgi i wysokie depozyty są również charakterystyczne dla modelu MFT.
Modele te różnią się także ze względu na charakter zysku, jaki osiąga broker. W modelu MM zysk pochodzi ze spreadu, w modelu STP – ze spreadu lub prowizji, natomiast w modelach ECN i MTF – z prowizji.